TRUMAN (2015)
https://www.imdb.com/title/tt3754940/
Η ταινία <Truman> πραγματεύεται ένα πολύ δύσκολο ζήτημα, το ζήτημα του καρκίνου και του επερχόμενου θανάτου, με (όσο το δυνατόν) θετικό αλλά και συνάμα ρεαλιστικό τρόπο. Ο πρωταγωνιστής (Χουλιάν) γνωρίζει ότι έχει καρκίνο, και, όταν ξεκινάει η ταινία, έχει ήδη κάνει αρκετές θεραπείες, όμως οι γιατροί του έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν υπάρχουν πια ελπίδες. Ο Χουλιάν δεν θέλει να συνεχίσει τις θεραπείες, ενώ τον επισκέπτεται ο φίλος του Τομάς, με σκοπό αρχικά να του αλλάξει γνώμη. Ο Χουλιάν προσπαθεί να κλείσει διάφορες εκκρεμότητες που σχετίζονται με τον επερχόμενο θάνατό του, κυρίως ως προς το τί θα απογίνει ο αγαπημένος του σκύλος, με τον οποίο είναι πολύ δεμένος συναισθηματικά.
Η ταινία περιγράφει πολύ όμορφα το πώς ο πρωταγωνιστής αντιμετωπίζει με θάρρος και χιούμορ τον επερχόμενο θάνατό του, έχοντας βέβαια και αυτός τις αδυναμίες του. Περισσότερο θα λέγαμε ότι διαφαίνεται μια πολύ σωστή κριτική για το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που έχουν μια σοβαρή ασθένεια. Η κακή αντιμετώπιση, όπως π.χ. η αποφυγή, το να κάνουμε ότι δεν τους είδαμε στον δρόμο, δεν οφείλεται συνήθως σε κακή πρόθεση, αλλά περισσότερο από την ανάγκη αποφυγής της αμηχανίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτή η αποφυγή δεν είναι ιδιαίτερα δυσάρεστη για τον συνάνθρωπό μας. Ο Χουλιάν αντιμετωπίζει με πολύ ώριμο τρόπο αυτές τις περιπτώσεις, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την επίσκεψη του φίλου του, στην οποία αφενός μεν υπάρχει αμηχανία στην αρχή, εξελίσσεται όμως πολύ πιο θετικά στο επίπεδο του συναισθηματικού δεσίματος των δύο φίλων. Η συζήτηση, το να είμαστε συναισθηματικά ανοιχτοί και το να εκφράζουμε τις απόψεις μας και τις διαφωνίες μας με τον σωστό τρόπο, στηρίζοντας παράλληλα τον φίλο μας, αποτελεί μια πολύ υγιή αντίδραση η οποία δρα ευεργετικά και στους δύο. Ο ένας παίρνει θετικά πράγματα από τον άλλο, όπως αναφέρεται και στην ταινία - ο ένας την γενναιότητα και ο άλλος το να δίνει κανείς πράγματα χωρίς ανταπόδοση.
Κλείνοντας, πιστεύουμε ότι η ταινία μπορεί να λειτουργήσει θετικά ιδιαίτερα ως προς συγγενείς ανθρώπων που αντιμετωπίζουν παρόμοιες ασθένειες. Είναι σημαντικό το να κατανοηθεί ότι η συναισθηματική έκφραση, η έκφραση της λύπης, η συνέχιση της αλληλεπίδρασης με τον άνθρωπό μας, οι όποιες στιγμές χιούμορ ή ευχάριστης συγκίνησης μπορεί να προκύψουν, είναι πολύ προτιμότερες από την αποφυγή, τη μοναξιά και την αμηχανία. Τα όποια συναισθήματα αμηχανίας και η τάση για αποφυγή είναι μεν κατανοητά στην αρχή, όμως χρειάζεται προσπάθεια έτσι ώστε να γίνει υπέρβαση αυτών, για να μπορέσουν στη συνέχεια να έρθουν πιο θετικές στιγμές, ίσως δύσκολες συναισθηματικά, ίσως με αμφίθυμα συναισθήματα χαράς και λύπης, σίγουρα όμως πιο πλήρη και περισσότερο υγιή. Για να γίνει το τελευταίο περισσότερο κατανοητό, ας σκεφτούμε, ως προς την ταινία, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο φίλος του Χουλιάν, ο Τόμας, δεν τον είχε επισκεφθεί, επειδή θα ήθελε να αποφύγει τις δυσάρεστες συζητήσεις με τον Χουλιάν και την αμηχανία που θα υπήρχε.
Σάκης Καφφεσάκης
