UN TRADUCTOR (A TRANSLATOR), 2018
https://www.imdb.com/title/tt4488744/
Στην ταινία <<Un traductor>>, ο πρωταγωνιστής Malin, ένας καθηγητής Ρωσικής λογοτεχνίας στην Κούβα, καλείται ξαφνικά να μετατεθεί προσωρινά για να βοηθήσει ως μεταφραστής σε ένα νοσοκομείο. Το νοσοκομείο έχει επιφορτιστεί, μέσω συμφωνίας της Κούβας και της Σοβιετικής Ένωσης, να περιθάλψει και να προσπαθήσει να θεραπεύσει παιδιά τα οποία εμφανίζουν προβλήματα και ασθένειες (καρκίνος κτλ) εξαιτίας της έκθεσής τους σε ραδιενέργεια στο πυρηνικό ατύχημα του Τσέρνομπιλ. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η συμφωνία, αν και όχι τόσο γνωστή, ήταν υπαρκτή, καθώς, όπως αναφέρεται στο τέλος της ταινίας, το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε το 2011 και αφορούσε συνολικά 25000 άτομα (γενικότερα η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα). Ο Malin, λοιπόν, εξαιτίας της κατεπείγουσας έναρξης του προγράμματος, καλείται να μεταφράζει μεταξύ των Σοβιετικών γονέων/παιδιών και των Κουβανών ιατρών/νοσοκόμων.
Ο πρωταγωνιστής καλείται να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις με έντονο συναισθηματικό φορτίο, καθώς δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα λάμβανε κάποιο τέτοιο ρόλο στη ζωή του. Δυστυχώς η δυσκολία διαχείρισης των συναισθημάτων του επηρεάζει και τη σχέση του με τη γυναίκα και το παιδί του, ενώ ιδιαίτερη σημασία έχει η αλληλεπίδρασή του με την Αργεντίνα νοσοκόμα Gladys. Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος μεταξύ τους στο 00:41:48, όταν ο Malin παραπονιέται για το νέο του ρόλο:
Gladys: Ήρθα σε αυτή τη χώρα για δύο λόγους.
- Επειδή ο Videla (Αργεντινός δικτάτορας) ήταν γιος σκύλας και επειδή το νησί έχει ένα από τα καλύτερα ιατρικά συστήματα στον κόσμο.
- Δεν θες να είσαι εδώ; Ποιος θέλει να
είναι εδώ; Κανένας δε θέλει (εννοεί στο νοσοκομείο).
- Αλλά είσαι εδώ. Τελεία.
- Βρες ένα τρόπο να το διαχειριστείς.
Malin: Εσύ διάλεξες να είσαι νοσοκόμα! Διάλεξες! Εγώ δεν διάλεξα! Δεν διάλεξα τίποτα από αυτά!
Gladys: Και αυτά τα παιδιά επίσης δεν το διάλεξαν.
Η ταινία είναι αρκετά συναισθηματική, αναδεικνύει την ανάγκη για κοινωνική προσφορά, αλλά και το να ξεφεύγουμε από την ατομικιστική αντίληψη και το ασφαλές πλαίσιο που συχνά επιδιώκουμε. Και αυτό γιατί, είναι λογικό μεν να νιώθει κάποιος άβολα όταν καλείται να κάνει μια δουλειά ξένη συγκριτικά με ότι έχει συνηθίσει, όμως είναι εξαιρετικής σημασίας το για ποιον σκοπό γίνεται αυτή η αλλαγή. Και ο σκοπός στην περίπτωση της ταινίας είναι αρκετά ανώτερος, ενώ και ο πρωταγωνιστής, ίσως όχι τόσο συνειδητά, αντιλαμβάνεται το μεγαλείο του σκοπού και βρίσκει τρόπους να κάνει μια αντικειμενικά δύσκολη δουλειά με δημιουργικό τρόπο. Σίγουρα όμως, είναι ένα σημαντικό ζήτημα και η ανάγκη αντιμετώπισης της συναισθηματικής δυσκολίας που αποκτά ο πρωταγωνιστής εξαιτίας των τραυματικών καταστάσεων που αντιμετωπίζει στην εργασία του (θάνατοι παιδιών, επαφή με άτομα που θα αποβιώσουν σύντομα).
Θεωρούμε ότι η ταινία θα μπορούσε να βοηθήσει όσους επαγγελματίες ασχολούνται με παρόμοιες ομάδες ασθενών (ψυχολόγοι, νοσοκόμοι, ιατροί κτλ) στην ανάδυση ενός πολύτιμου πρωτογενούς συναισθηματικού υλικού, το οποίο, εφόσον υποστεί την κατάλληλη επεξεργασία, μπορεί να οδηγήσει στην βελτίωση της διαχείρισης του έντονου συναισθηματικού φορτίου που ίσως αντιμετωπίζουν αυτά τα άτομα εξαιτίας των συχνών θανάτων ασθενών (ή της αναμονής για το θάνατό τους).
Σάκης Καφφεσάκης
